Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Μάϊος 7 , 2007

Ο μηνας Απριλιος ηταν οτι χειροτερο

Απιστευτη γκαντεμια , το ενα μετα το αλλο ερχοταν τα χτυπηματα , κυριως οικονομικης φυσεως , το Σαλονι εφτασε στα προθυρα υστεριας , λεω δεν μπορει καποιος μ εχει ματιασει

εκει που ειχα αρχισει να φρικαρω

να τρεχω σαν τρελλος και να μην φτανω

ξαφνικα

ενα βραδυ

καθισμενος στην βεραντα

στα σκοταδια

καπνιζοντας και πινοντας ενα ποτο

σκεπτομενος που θα βρω λεφτα , πως θα βρω κτλ κτλ

χτυπαει σιγα το τζαμι της μπαλκονοπορτας

ηταν η μαμα - σαλονι με το νεαρο βλασταρι , ειχε ξυπνησει ο λεβεντης

με βλεπει , χαμογελαει

αυτο ηταν

ΔΕΝ ΓΑΜΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

την υγεια μας να εχουμε , και για μενα στα παπαρια μου , ξερω οτι δεν θα παθω τιποτα

η οικογενεια αφου ειναι καλα , ολα καλα θα πανε


Το έγραψα το 2007 , το είδα σήμερα τυχαία , σαν να μην πέρασε μια μέρα , εξακολουθώ να πιστεύω ακριβώς τα ίδια , τα καλύτερα πράγματα σ αυτή τη ζωή είναι τσάμπα , υγεία - οικογένεια - φίλοι , δεν μπορείς να τα αγοράσεις ούτε να τα πουλήσεις , καλό πάσχα να χουμε 

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Όταν ο μπαμπάς γίνεται μικρότερος απ το παιδί

Σάββατο βραδάκι , έβρεχε και είμασταν κλεισμένοι οικογενειακώς σπίτι , το θηριάκι είχε αρχίσει να φρικάρει , 
- μπαμπά πάμε βόλτα 
- βρε καλό μου έξω βρέχει δεν είναι για βόλτα 
- τότε να μου πεις κάτι 
θες ιστορία ?  όχι 
θες παραμύθι ? όχι 
θες να ζωγραφίσουμε ? όχι 
θες να δούμε παιδικά ? όχι 
είχα εξαντλήσει το ρεπερτόριο μου και το σκασμένο εκεί 
- να μου πεις κάτι 
- τι θες να σου πω αστέρι μου?
- δεν ξέρω πες εσύ 
τα νεύρα μου τέντωναν επικίνδυνα και τότε αναλαμπή ( φλασιά η λεγόμενη ) 
- θες να πούμε τραγούδια ?
εκεί το ψιλοσκέφτηκε , τι τραγούδια ?
- τραγούδια που λένε μια ιστορία , για ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι 
είχα πλέον τραβήξει την προσοχή του , με κοίταζε και περίμενε , όσοι έχουν μεγαλώσει παιδιά ξέρουν  πόσο εύκολα τα παιδιά σου κόβουν τον αέρα , δεν μ αρέσει αυτό , σταμάτα δεν μ αρέσει κτλ , έτσι μ ένα μικρό φόβο ότι θα καταλήγαμε σε αδιέξοδο άρχισα να φτιάχνω την φανταστική ιστορία στο μυαλό μου και να την αφηγούμαι :


Ένα αγοράκι , το θηριάκι ας πούμε ( έβαλα τον μικρό πρωταγωνιστή) έπαιζε με μια κοπέλα την μικρή Άντζελα ,  κάποια στιγμή το θηριάκι βαρέθηκε να παίζει μαζί της και αποφάσισε να πάρει μερικά απ τα παιχνίδια του και να βρει καινούργια παρέα , είχε αρχίσει να δείχνει ενδιαφέρον , μπαμπά τι είπε το κοριτσάκι που έφυγα ?


Επαρχιακό Σαλόνι τραγουδιστά 
Ήτανε σαββατόβραδο που πήρες τα παιχνίδια και έμεινα μες το απόβραδο σαν βουλιαγμένο πλοίο ,
Σάββατο με παράτησες και πήγες να παίξεις μ άλλη , σάββατο όταν έρχεται , μου έρχεται να κλάψω , 
φωτιά στα σαββατόβραδα να μην ξαναγυρίσουν  κι αυτοί που παίζουν μοναχοί να μην ξαναδακρύσουν 


Αν θυμίζει κάτι ο στίχος , απλά είναι αυτό 
κλεμμένο το ξέρω αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό , ο μικρός βλέποντας και ακούγοντας τον πατέρα του να φαλτσάρει είχε λυθεί στα γέλια , μπαμπά και τι έκανε το κοριτσάκι μετά που έφυγα ? 


-Για να σ εκδικηθώ πετάω τα παιχνίδια ,
σου σκίζω τις ζωγραφιές που αγαπούσες 
και βάφω το παιδικό σου δωμάτιο στο χρώμα που μισούσες 


( αυτό κι αν ήταν κλεμμένο ) 
- μπαμπά κόκκινο το βάψε το δωμάτιο ? ( αυτό το παιδί είναι αίμα μου δεν γουστάρει τους γαύρους από τα 4 του ) 
- Ναι κόκκινο 
- Μου σπάσε και τα παιχνίδια ?
- Ρημαδιό τα έκανε όλα 
- Εγώ τι έκανα ? 
Εσύ πήγες να την βρεις και τις λες :


Πάρτα 
τα παιχνίδια , τα μολύβια 
πάρτα 
το ποδηλατό μου , τα πλειμομπιλ μου 
πάρτα 
πάρτα όλα εσύ 


η κανονική εκδοχή του τραγουδιού είναι περίπου ίδια 


Είχαμε λυθεί και οι δυό στα γέλια , η μαμά σαλόνι που μας άκουγε τόση ώρα κάνοντας δουλειές , επεμβαίνει 
το χείς χάσει ? τι λές του παιδιού ? 
Είχε ξυπνήσει η καθηγήτρια μέσα της , δεν της δώσαμε σημασία και απλά συνεχίσαμε το βιολί μας .












Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Κλασικός Έλληνας

Το τελευταίο δίμηνο , έχω κοιτάξει αρκετές δεκάδες παλιά κτήρια , πριν το 1980 κατασκευή , έχω μιλήσει με εκατοντάδες ιδιοκτήτες , ας όψεται η δουλειά , όλοι , μα όλοι γκρινιάζαν για την οικονομική κρίση , λεφτά δεν υπάρχουν , καταστραφήκαμε κτλ κτλ κτλ , το ίδιο τροπάριο απ όλους .

ΕΝΑΣ δεν βρέθηκε να ξέρει ότι επιβάλλεται να έχει σχέδια - κάτοψη τουλάχιστον- του διαμερίσματος του , να ξέρει τι καταναλώνει η έρμη πολυκατοικία ή μονοκατοικία σε πετρέλαιο και γιατί καταναλώνει τόσο πολύ , γιατί το καλοκαίρι πληρώνει τα κέρατά του στη ΔΕΗ για το 'ινβερτερ' που χρυσοπλήρωσε κτλ κτλ..

Επί 3 δεκαετίες τουλάχιστον σπαταλούσαν ενέργεια γιατί ήταν φτηνή ή γιατί λεφτά υπήρχαν , δεύτερο σπίτι εχτίζαν με δυο τρεις μικροαλλαγές , έφτασε 2011 , μόνο μετά από επιδότηση να κάνουν αυτές τις αλλαγές και πάλι γκρίνια , έτσι είναι ο νεο Έλληνας αν δεν μπορείς να αλλάξεις τα μικρά , πως να του ζητήσεις να πάει παραπέρα ? ν αλλάξει συνήθειες και νοοτροπίες μιας ζωής ? 

Απλό δεν θα το κάνει