Λεφτά μπορεί να μην υπάρχουν αλλά απ ότι κατάλαβα όλοι κάπου πήγαν να βρέξουν τα ποδαράκια τους , έτσι και γω πήρα την οικογένεια και για λίγες μέρες άφησα πίσω το άγχος και τη δουλειά , στην αρχή μου ήταν δύσκολο να δεχτώ ότι δεν θα χτυπάει το τηλέφωνο , ότι θα λείπω και όλες τις δουλειές μου θα τις αναλάβει το νεώτερο μέλος του γραφείου (ένα φόβο τον είχα να πω την αλήθεια μην τα κάνει μαντάρα)
όμως .....
πρώτη μέρα , πρώτο μπάνιο , με το που που πατάμε το πόδι μας στην παραλία , χαιρετάμε την μαμά-Σαλόνι και με το 'θηριάκι' μπαίνουμε στη θάλασσα , μετά από μια ώρα γεμάτη παιχνίδια , ιστορίες , κολύμπι στο δροσερότατο νερό , ο μικρός βάζει τα πόδια του στου ώμους μου , μέσα στο νερό , ξαπλώνει πίσω , ακουμπάει το κεφάλι στο γιλέκο σωσίβιο του , απλώνει τα χέρια του και κλείνει τα μάτια , εγώ μένω να τον χαζεύω που επιπλέει γαλήνιος , κάποια στιγμή ανασηκώνει το κεφάλι , με μισόκλειστα μάτια με κοιτάει και λέει
Αυτή είναι ζωή .... και συνεχίζει τη σιέστα του .
όμως .....
πρώτη μέρα , πρώτο μπάνιο , με το που που πατάμε το πόδι μας στην παραλία , χαιρετάμε την μαμά-Σαλόνι και με το 'θηριάκι' μπαίνουμε στη θάλασσα , μετά από μια ώρα γεμάτη παιχνίδια , ιστορίες , κολύμπι στο δροσερότατο νερό , ο μικρός βάζει τα πόδια του στου ώμους μου , μέσα στο νερό , ξαπλώνει πίσω , ακουμπάει το κεφάλι στο γιλέκο σωσίβιο του , απλώνει τα χέρια του και κλείνει τα μάτια , εγώ μένω να τον χαζεύω που επιπλέει γαλήνιος , κάποια στιγμή ανασηκώνει το κεφάλι , με μισόκλειστα μάτια με κοιτάει και λέει
Αυτή είναι ζωή .... και συνεχίζει τη σιέστα του .
